Vroeger wilde ik het liefst heel het dierenasiel
leeghalen. Zo ontzettend zielig vond ik die dieren. Geen baasje, telkens weer
de aandacht moeten delen met nog tientallen andere honden of katten. Sneu
vond ik het gewoon. Het liefst had ik al deze dotjes mee naar huis genomen. Maar zijn
het wel allemaal dotjes?
Nee, helaas. En dat is misschien ook wel het probleem. Je hebt
ze in allerlei verschillende smaken. Zo heb je dieren met maar één oog, één
poot, een chronische snottebel of met kale plekken. Eerlijk is eerlijk, deze
dieren worden niet als eerste gered uit het asiel.
Waarom? Omdat een huisdier misschien toch iets over je
vertelt. Zo denk ik bij een Pitbull vaak aan een gevaarlijk baasje, bij een
Afghaanse Windhond aan een hippie en bij een naaktkat aan een kil persoon.
Misschien is dit ook het geval bij de dieren met een ‘handicap’. Uit onderzoek
is namelijk gebleken dat honden vaak op hun baasje lijken. Wanneer iemand een ‘gehandicapte’
hond neemt is hij of zij misschien bang ook als iemand gezien te worden die
een beperking heeft.
Why We Rescue ziet dit probleem ook in Amerika en probeert
het beeld van dieren uit het asiel te veranderen. Dit proberen ze te doen door
alle 50 staten in Amerika te bezoeken. Ze organiseren dan bijeenkomsten waar
iedereen aan deel kan nemen. Mensen kunnen hun verhalen delen, dit is ook te
zien op de website van WWR. Daarnaast gaan ze ook nog samenwerkingen aan met
verschillende dierenasiels uit heel het land. Het is de bedoeling dat duidelijk
wordt dat dieren uit het asiel je leven kunnen veranderen in een positieve zin.
De hond die overal in het verhaal terugkomt is Maddie. Ik
vind het echt super leuke foto’s, dus het is echt een aanrader even een
bezoekje te nemen aan de site.
